نوبهار بردسکن

در مکتب حسین علیه السلام (قسمت هفتم) عاشورا الگویی برای همگان... آن هنگام که حسین (ع) قصد عراق نمود در مدینه و مکه افرادی به قصد خیرخواهی به ایشان مراجعه و بی وفایی کوفیان و پیمان شکنی آنان نسبت به علی (ع) را یادآور شده و حضرت را از حرکت به طرف آن سامان برحذر داشتند و هنگامی که ایشان را مصمم به حرکت دیدند پیشنهاد کردند از بردن اهل بیت به صحنه ی خطرناک دیار بی وفایی و غَدر خودداری نماید ولی امام نپذیرفت چرا که هدف مورد نظر ایشان جز با حضور عزیزترین و نزدیکترین یارانش امکان پذیر نبود! حسین با تمامی داشته های خود عازم دیار مکر و فریب و به میان مردمان هزار رنگ کوفه می رود او می خواهد خون مبارک خویش و یارانش را بر چهره ی این مردمان غفلت زده بپاشد تا مگر از این خواب سنگین بیدار شوند! انسانی هایی که هنوز 50 سال از وفات پیامبرشان نگذشته پرورش یافته ی مکتب او را به جرم خروج از دین به شهادت می رسانند و از این اقدام نه تنها نادم و پشیمان نیستند بلکه موفقیت خویش را جشن گرفته و به رقص و پایکوبی می پردازند! حسین با این اقدام نه تنها می خواهد ایثار و از خودگذشتگی را به اوج برساند بلکه قصد دارد تابلوی نوبهار بردسکن...

  در مکتب حسین علیه السلام (قسمت هشتم) اثرات لقمه ی حرام آیات متعددی در قرآن کریم وجود دارد که انسان ها را توصیه می کند به نوع غذا و نوشیدنی که مصرف می کنند دقت داشته باشند و می فرماید: فَلْيَنْظُرِ الانْسانُ إِلي طَعامِه یعنی: لازم است انسان به غذایی که می خورد نگاه کند. روشن است که منظور از نگاه کردن تماشای ظاهری نیست. بلکه نگاه به معنی دقت واندیشه در ساختمان این مواد غذایی واجزای حیاتبخش آن و تاثیرات شگرفی که در وجود انسان دارد، و سپس اندیشه در خالق آنهاست. همچنین راه به دست آمدن غذا نیز مورد نظر است که در رفتار انسان تأثیر شگرفی دارد. علم روانشناسی نیز امروزه به این مهم توجهی خاص دارد و بی تردید اثرات غذایی که از راه های حرام و نامشروع به دست آمده و فضای روانی که در خانواده ایجاد می نماید بسیار مهم و قابل توجه است و شاید اگر دقت نمائیم این اثرات را در افراد جامعه مشاهده کنیم. حرام خواري و قساوت قلب ارتباطي تنگاتنگ با هم دارند که اگر کسي حرام بخورد، قلبش سخت شده و در برابر حق، نرمش نخواهد داشت و اين همان سخني است که امام حسين عليه السلام در روز عاشورا به سپاه کوفه فرمودند. آن حضرت نوبهار بردسکن...

در مکتب حسین علیه السلام (قسمت نهم) عباس، سمبل وفاداری! امام حسین (ع) به همراه اهل بیت و یاران خویش عازم کوفه می شود و در دشت نینوا با طلایه ی سپاهیان ابن زیاد به فرماندهی حربن یزید ریاحی روبرو می گردد و سرانجام سپاهیان شام و عراق به فرماندهی عمربن سعد از راه می رسند و در نهایت تصمیم به جنگ می شود زیرا امام حاضر نمی شود ذلت بیعت با یزید را بپذیرد. جنگی نابرابر بین سپاهی 30هزارنفری و عده ای اندک از یاران حسین (ع)! نتیجه ی ظاهری قبل از آغاز نبرد روشن است! این مردان اندک ولی مصمم و شجاع در برابر آن خیل عظیم تاب مقاومت نخواهند داشت و هر کس بماند به شهادت خواهد رسید و اینجاست که صحنه هایی زیبا از عشق و دلدادگی رقم می خورد و کربلا ماندگار می گردد در پهنه ی تاریخ! یکی از این صحنه های به یاد ماندنی را حضرت ابوالفضل رقم می زند! مردی که تاریخ روشن از کرامت های اوست و نام وی همراه شده با ادب و مردانگی! او مظهر گذشت و جانبازی و وفاداری است! مودب است و مطیع، شجاع است و دلیر! حضورش مایه هراس دشمن است و پشت گرمی سپاهیان و اهل بیت برادرش حسین! و اینک برایش امان نامه آورده اند! کاری که معاویه و عمروعا نوبهار بردسکن...

در مکتب حسین علیه السلام (قسمت دهم) زینب پیام رسانی امین! عاشورا به پایان رسید و کاروان اسرا راهی کوفه و شام شد و حالا نوبت انتقال پیام خون حسین (ع) به مردمان خواب زده و انسان های طول تاریخ است و اکنون زینب، دختر علی و خواهر حسین، قافله سالار این کاروان است! او هم پیام رسان است و هم پرستار و غمخوار کودکان و بلا دیدگان! اکنون اگر غفلت کند نه تنها  هدف قیام تحقق نیافته بلکه خون عزیزترین بندگان خدا پایمال شده و دستگاه مجهز به زر و زور امویان با استفاده از بوق های پر سر و صدای خود هدف قیام را وارونه نشان خواهد داد و کربلا در کربلا دفن خواهد شد! "استاد دکتر شریعتی" چه زیبا رسالت زینب را به تصویر کشیده و با وی سخن گفته است: «ای زینب! ای زینب! ای زبان علی در كام! با ملت خویش حرف بزن. ای زن! ای كه مردانگی در ركاب تو جوانمردی آموخت! زنان ملت ما، اینان كه نام تو آتش عشق و درد بر جانشان می افكند، به تو محتاج اند. بیش از همه وقت. جهل از یك سو به اسارت و ذلتشان نشانده است و غرب از سوی دیگر به اسارت پنهان و ذلت تازه شان می كشاند و از خویش و از تو بیگانه شان می سازد. آنان را بر استحمار كهنه و نو، بر نوبهار بردسکن...

مقام معظم رهبری اهل تعارف نیستند! یکی از ویژگی های شخصیت ها و رهبران بزرگ آن است که در تصمیمات و سخنان صراحت و شفافیت را مورد نظر قرار می دهند و در این باره در روش های حضرت امام (ره) و مقام معظم رهبری مطالب زیادی گفته شده است. فردی از نزدیکان حضرت امام (ره) نقل می کرد (نقل به مضمون) در محضر ایشان یکی از اعضای دفتر سوال کرد: آیا شما از عملکرد ما رضایت دارید؟ و ایشان پاسخ داد: همین که اینجا حضور دارید نشانه ی رضایت من است و اگر راضی نبودم عذر شما را می خواستم! امام اهل تعارف و مجامله گویی نبود. او در لفّافه سخن نمی گفت. او آنچه را که تشخیص می داد صحیح است، با صراحت مطرح می کرد. او ملاک تأیید و ردّ افراد و گروه ها را پایبندی و عدم پایبندی آنان به ارزش ها می دانست و با کسی عقد اُخوّت نبسته بود. مقام معظم رهبری نیز همین شیوه و روش را در مواضع خود به کار می برند و بارها در عمل نشان داده اند که در تصمیم گیرهایی که به اصل نظام مربوط می شود ملاحظه ی کسی را نمی کنند. با این وجود عده ای در سخنان خود افراد منصوب شده از طرف ایشان را مورد هجمه قرار می دهند و به گونه ای وانمود می کنند که این افراد قص نوبهار بردسکن...